نقش کاربری بهینه اراضی در کاهش آسیب های ناشی از زمین لرزه ها نمونه موردی: شهرک باغمیشه تبریز

پایداری و ایمنی سکونت گاهها در مقابل خطرات طبیعی همواره فکر برنامه ریزان شهری را به خود مشغول کرده است. زمین لرزه یکی از این خطرات طبیعی است که همواره سکونتگاههای بشر و جان انسانها را تهدید میکند و در مدت بسیار کوتاهی میتواند خسارات و تلفات بسیار گسترده ای بجای گذارد. در واقع زلزله به عنوان یک پدیده طبیعی به خودی خود نتایج نا مطلوبی در پی ندارد آنچه از این پدیده یک فاجعه میسازد عدم پیشگیری از تاثیر آن و عدم آمادگی جهت مقابله با عواقب آن است. غالبا تحقیقات بعمل آمده در رابطه با کاهش خسارات ناشی از زلزله حول محور روشهای ساخت و ساز واحد های ساختمانی جهت افزایش مقاومت بنا در برابر زلزله بوده است . لیکن در این تحقیق اعتقاد بر این است که با کار برد روشهای برنامه ریزی بویژه کار بری زمین می توان از آسیب پذیری مناطق شهری در برابر خطرات زلزله کاست . در این تحقیق به بررسی رابطه کاربری زمین و میزان آسیب پذیری مناطق شهری در برابر زلزله و بررسی راههای کاهش آسیب پذیری محدوده شهرک باغمیشه شهر تبریز پرداخته شده است . برای آغاز بررسی و دستیابی به روشهای کاهش آسیب پذیری محدوده مورد مطالعه نسبت به تشکیل پایگاه اطلاعاتی مورد نیاز در محیط نرم افزاری arc gis اقدام و سپس برای تحلیل میزان آسیب پذیری متغییر هایی انتخاب و بدوا به تفکیک هر متغییر و نهایتا با توجه به شرایط محدوده مورد مطالعه با اختصاص ضرایبی به هر متغییر (ترکیب عوامل) مدلی جهت تحلیل ارایه گردیده است . در ادامه با توجه به تحلیلهای انجام شده راههای کاهش آسیب پذیری بررسی و نتایج بررسی ها بصورت گزارشی ارایه شده است . این تحقیق خواستار نشان دادن رابطه بین کاربری زمین از جنبه های همجواری و سازگاری کاربریها و شدت و تراکم توسعه و فضاهای باز و دسترسی های فراهم شده و مساحت قطعات تفکیکی و تراکم ساختمانی و ارتفاعی و میزان آسیب پذیری در برابر زلزله در مناطق توسعه یافته میباشد .